jueves, 18 de diciembre de 2008

Un pequeño regalito

Porque hay cosas en la vida que merece la pena poder decir que un@ ha visto y escuchado...

Un pequeño regalito!



Un saludo!!

martes, 16 de diciembre de 2008

RE: Decálogo de virtudes (del emprendedor)

Buenas!!

Cuanto tiempo... La verdad, es que cada día me cuesta más ponerme a escribir.
Pero voy a ello.

Hace unos días, subgurim, mi amigo y compañero en mi nuevo proyecto, no sólo profesional, sino también de forma de vida, escribió un post que tituló Decálogo de Virtudes (del emprendedor).
En él explicaba las que, en su opinión, son las características que debe tener todo emprendedor que quiera llegar lejos en su aventura.
Ayer mismo, un compañero de trabajo de subgurim, le escribió una réplica dando mucha importancia a una de las virtudes sobre las que hablaba subgurim: la constancia.

Tengo que decir que estoy de acuerdo con ellos. Todo lo que dicen es cierto. Sin excepción.

Peeeero... (siempre tiene que haber un pero, porque si no no tendría razón de ser este post) en mi opinión han dejado de lado lo más importante que tiene que tener un emprendedor, y cualquier persona que quiera hacer algo en su vida: la motivación.

En mi opinión de nada sirve tener todas las virtudes de las que habla subgurim si uno no se siente motivado. Sin motivación hagas lo que hagas no serás feliz y, como consecuencia, no te saldrá un buen producto.

En fin, lo dicho, lo más importante en la vida es tener motivación.

Así que ya sabéis, motivaos!!

Un saludo!

------------------------
EDITADO
Veo que subgurim se me ha adelantado en este post sobre la motivación... copión!

viernes, 28 de noviembre de 2008

Viajar, viajar y viajar

Me apetece viajar, conocer el mundo!

Y por eso tengo envidia sana de Matt...


Pronto, muy pronto, la inversión que ahora estoy haciendo dará sus frutos y podré llegar a "hacer lo que quiera cuando quiera".

Y en ese preciso momento podré decir que he alcanzado la felicidad más absoluta (OJO! no quiero decir que ahora no sea feliz, eh??)

Saludos!

miércoles, 5 de noviembre de 2008

Yes We Can!

Buenas a tod@s!!!

Hoy estoy de buen humor. Me duele la cabeza, pero estoy de buen humor. Tengo la cara como una paella (de granos), pero estoy de buen humor.

Por favor, poneos en pie y gritad conmigo:


¡¡¡¡¡ALE BUSH, A CASITA!!!!!


Por fin! Por fin ese país al que tanto le hace el resto del mundo la pelota ha hecho algo con sentido. Viva Obama!!! El primer político de Estados Unidos al que al oírlo no me chirrían los oídos!! De hecho me da esperanza...

Supongo que todo hay que tomarlo con calma y mucha precaución, porque, al fin y al cabo, sigue siendo un norteamericano. Y con los norteamericanos... cuidadín! Pero supongo que el hecho de ser un afroamericano hace que lo veamos con diferentes ojos... I have a dream!

De todas formas, el mundo respira esperanza. Y eso hace mucho tiempo que no se veía. Una sola persona ha conseguido que todos estemos unidos. Y es que la gran mayoría de habitantes del planeta quería que Obama ganara. Y yo me incluyo.

Por eso, hoy sólo me queda hacer una cosa... felicitar a l@s votantes de los Estados Unidos de América.

Y cómo no... a OBAMA!!





Y para acabar... YES WE CAN!



Aquí discurso original: vídeo/letra

Enhorabuena a tod@s...

viernes, 24 de octubre de 2008

Lo prometido es deuda... y subgurim es SEO (jejeje)

Bueno Xavi,

Aquí va lo prometido: subgurim es comunactivo

Y, el resto de vosotros os preguntaréis... ¿lo cualo?

Ahora os lo explico brevemente, aunque si entráis en el blog de subgurim, concretamente en la parte de Mundo Web o directamente en su blog creado para la ocasión "subgurim comunactivo", podréis ver los artículos correspondientes dónde lo explica.

Bien, el tema es que desde www.hazruido.com se realiza un concurso anual que consiste en ver quién es capaz de "hacer más ruido" en internet.
Os preguntaréis, ¿cómo medimos esto? Pues muy sencillo, midiendo la capacidad de los participantes de llegar al público en general, en dos modalidades: posicionamiento en buscadores (SEO) y marketing viral.

La parte de marketing viral es más sencilla de entender para la gente en general: hacer una publicidad que llegue a la mayor parte de la gente posible.

La parte del SEO tal vez sea más difícil de entender. Lo que el participante tiene que conseguir es que cuando el concurso acabe su página salga la primera en google al buscar la palabra que se ha establecido para el concurso. OJO! Hay que decir que para el concurso se elije una palabra que no existe y, por tanto, no está indexada (no aparecen búsquedas en google). Este año la palabra es comunactivo.

Y... ¿qué?

Pues nada, que este año mi buen amigo Xavi (subgurim en internet) está participando y quiero que gane el concurso. Y como sé que los pequeños enlaces desde otras páginas y dentro de artículos en los que se haga referencia a ciertas palabras (sobre todo comunactivo) le vienen bien, pues yo le he escrito un artículo para ayudar.

Así que ya sabéis, si queréis ayudar, haced algo como esto que acabo de hacer yo. Cualquier ayudita viene bien!!

Un saludo!!

PD: Xavi, no sé si así va bé, pero si hace falta cambiar algo, dímelon!

lunes, 20 de octubre de 2008

One Year Later....

Y.... aquí estamos de vuelta!!!!

A ver si ahora que mi vida ha dado un gran giro, que no inesperado, voy escribiendo un poco más aquí...

Y lo primero que quiero deciros es que ya hace un año!

Supongo que os preguntaréis ¿de qué?

Pues hace un año (lo hará en unas horitas) conocí a Susana. ¿Quién nos iba a decir que un año después estaríamos en el punto en el que estamos?
Pues seguramente a ella nadie, porque por aquel entonces tenía su cabeza en otro sitio, pero yo, desde un principio tuve la impresión que había algo más...

La historia de después la conocéis, y si no la podéis adivinar en los posts anteriores.

Lo importante es que hoy puedo decir que SOY FELIZ. Mi vida sentimental va bien, mi vida laboral me ilusiona y creo que estoy creciendo enormemente como persona, a pesar que desde hacía años me notaba estancado.

Y mucho de todo eso se lo debo a que hace un año conocí a mi Su (Susana).
Realmente "haces que quiera ser mejor persona"



Gracias! De verdad!! Te quiero! Y quiero ser más, mejor... porque te lo mereces.



Por ti -- El Canto del Loco

lunes, 4 de agosto de 2008

IN-GE-NIE-RO

Por fin!

Casi 4 meses después de mi último post renazco de mis cenizas... Las últimas notícias fueros tristes. Ésta es inmejorable!

El 29 de julio (29J) va a pasar a la historia de mi vida como el día en el que me quité de encima el peso más grande con el que había cargado hasta el momento: mi PFC!

Por fin!

Aquellos que están a mi alrededor saben lo que para mi supone. Muchas gracias a todos por vuestras continuas muestras de apoyo!!

Y, ¿ahora qué? Pues de momento me tomo un mes de "no pensar". Sólo tengo dos semanas de vacaciones, pero no pienso pensar ni en las otras dos que tengo de trabajo. Ya llevo demasiado tiempo con las preocupaciones sobre el proyecto en mi cabeza, y es el momento de un breve descanso...

Y más, teniendo en cuenta que después del verano voy a empezar una nueva etapa. Una etapa de esperanza e ilusión... Pero eso ya os lo contaré más adelante.

Ah! Se me olvidaba... El mes pasado fue alegre en muchos sentidos. Y es que medio año es muy especial.
Gracias ratita!

Y, como dicen en mi tierra, "ara ve lo bo"!!!!

Un saludo!!

PD: creo que me la merezco...


We are The Champions - Queen

miércoles, 16 de abril de 2008

Algo se muere en el alma...

Aquesta no està sent una setmana fàcil per a mi...

Just abans del seu inici es presentava com a una bona setmana en la que començaria a acabar algunes de les coses que tinc pendents...

Però el seu inici no podia haver sigut pitjor.

El dilluns pel matí vaig rebre una molt mala notícia. No tornaria a veure a algú al qui estimava molt.

Durant gran part de la meua vida, en realitat durant la major part, havia estat al meu costat. Sempre estava ahí, encara que de vegades ni me n'adonava. I ara hi ha un gran buit. trobe que em falta una part de mi. Supose que pot ser molt típic el que vaig a dir, però moltes vegades no ens adonem del que tenim fins que no ho perdem.

El cas és que durant 15 anys estava allí (amb mi i amb tota la meua família i molts dels meus amics). Junts havíem passat malalties (meues i seues). Junts havíem jugat. Junts havíem passejat...
Són tants moments d'una vida que és fa difícil pensar en altra cosa.

Crec que a tot el que el va conèixer li ha afectat amb la notícia de la seua anada...

Com algú em va dir una vegada "hi ha gossos que són millors que algunes persones".
I Boby era un d'aquests.

Sempre et recordaré i et duré al meu cor. Gràcies per tot.

Boby
10/05/1993 - 14/04/2008
R.I.P.

PD: fins avui no he tingut ànims suficients per escriure açò, però s'ho mereixia.

PD2: gràcies a tots per les vostres mostres de recolzament...

viernes, 14 de marzo de 2008

viernes, 7 de marzo de 2008

martes, 29 de enero de 2008

Todo lo bueno tiene algo malo....

Es curioso como a veces nos pasan cosas en la vida que nos dejan sensaciones un tanto... contradictorias.

Me explico.

A veces nos suceden cosas que a priori son buenas (o malas), pero que de alguna forma nos dejan un poco la sensación contraria, ese regustillo amargo (o dulce) que contrasta con lo que en principio hemos sentido o en teoría deberíamos sentir (aunque hablar de lo que alguien tiene que sentir, ya es mucho suponer...). Sobretodo pasa con las cosas buenas...

De pequeño, me dijeron que eso era lo que significaba el famoso Yin Yang y se resumía con la frase "todo lo bueno tiene algo malo y todo lo malo tiene algo bueno". Ahora ya sé que su significado va un poco más allá, pero engloba este, así que me quedo con él...

Lo peor es cuando la cosa buena le pasa a alguna persona cercana, pero el regustillo amargo te lo deja a ti. Ya sea por una pequeña envidia, o porque esa cosa buena rompe un poco tu vida, aunque no puedes dejar de alegrarte (generalmente mucho) por esa persona, sientes algo que te hace pensar que no es del todo bueno...

Y ami ese pensamiento me hace sentir mal, porque sé que debería alegrarme mucho mucho. Aunque también puedes pensar que si sientes algo así (no la envidia) es porque la otra persona realmente te importa...
Y creo que hoy, ese es el caso.

Aún así, me alegro mucho, porque te lo mereces. Y esto es sólo el principio...

Saludos...

miércoles, 23 de enero de 2008

Nuestras propias barreras...

De vez en cuando, algun@s muy a menudo, nos encontramos barreras en la vida que nos impiden avanzar, que nos impiden ver más allá de ellas, que, simplemente, no sabemos cómo esquivar.

Esto no es ninguna novedad, ¿verdad? Pero, ¿habéis pensado en cuantas de esas barreras existen realmente? Es decir, ¿cuantos de los problemas con los que nos encontramos en la vida son problemas reales? Y ¿cuántos de ellos son problemas que nos creamos nosotr@s mism@s?

En mi, más que humilde, opinión, creo que la gran mayoría de problemas que se nos plantean en esta vida, nos los auto-generamos. Ya sea porque queremos conseguir algo y no sabemos cómo, con determinadas actitudes o auto-limitaciones que nos imponemos y tienden a tener algunas consecuencias no del todo agradables.
Y lo peor de todo es cuando generamos un problema dónde no lo hay, pero encima ese problema se hace tan tan grande que nos ocupa al 100% y no deja que disfrutemos de la vida. Cuando nos creamos obligaciones, que en realidad no existen, pero que hacen que no podamos hacer aquello que en cada momento nos apetece.

Y por lo tanto, he llegado a la conclusión que no hay que verlos como tales, sino más bien como retos o oportunidades. La cosa cambia, ¿verdad? Es muy diferente llamar a una cosa "problema" a llamarla "reto" o "oportunidad". Tenemos que ver cada situación como una experiencia que nos aportará algo que nos permitirá mejorar. Eso es una oportunidad.

De todas formas, soy consciente de que esto no es sencillo de hacer, ni de ver (un problema como una oportunidad). Como dice la frase: "Yo soy yo y mis circunstancias". Es decir, cada un@ es un mundo. Y cada un@ ve las cosas de una forma. Y dónde un@ ve un problema, otr@ ve una oportunidad. Y viceversa.
Por eso, tenemos que escuchar a la gente que nos rodea. Que ellos nos digan cómo ven la situación, que nos aconsejen. Pero hay otra cosa mejor... escuchar a l@s que están un poco más apartad@s, porque ell@s pueden ser más objetiv@s y abrirnos más lo ojos (aunque a veces la gente que está más cerca también puede ser muy objetiva).

No sé si ha quedado claro, pero os dejo una frase (no es exactamente así, pero el sentido es el suyo) para crear polémica: "El único problema de verdad es aquel que no tiene solución, y si no tiene solución, es mejor no planteárselo, así que ya no es un problema".

De verdad, intentad ver oportunidades en lugar de problemas.

Saludos...

Y como siempre, pues un regalito...


Don't Stop Me Now - Queen

lunes, 21 de enero de 2008

Las cosas mejoran...

La verdad es que el año había empezado con mal pie. Y en algunos sentidos no parecía que fuera a mejorar.

Peeeeero, al final sí lo han hecho. Y menos mal.
Sinceramente, he estado a punto de (perdón por la expresión) enviarlo todo a la mierda y pasar página. Pero cuando crees que algo vale la pena de verdad no puedes hacer eso.
Y en mi caso tengo la certeza de que lo vale. Y mucho más de lo que se cree. Y es por eso que, a pesar de todos los consejos que me ha dado la gente que tengo a mi alrededor (muchas gracias a tod@s, sobretodo por aguantar mis penas y lamentaciones), decidí en su momento esperar y tener paciencia.
Obviamente, me podía haber equivocado y haberme dado de morros contra un muro, pero, no sé porque, siempre he tenido la sensación que al final todo se iba a arreglar, incluso en los peores momentos, cuando realmente pintaban bastos.

Y, ¿sabéis qué? Me alegro de no haber estado equivocado. Y no por el hecho de tener razón y ser el más listo de la clase, sino porque eso desemboca en una gran oportunidad en mi vida. Y intentaré no desaprovecharla.

Por supuesto, tengo que decir que soy consciente de que me queda un largo camino por recorrer. Y que voy a tener que seguir al pie del cañón, más incluso que antes. Y me alegro de ello, porque espero que ese largo camino esté lleno de vivencias que pueda disfrutar y me ayuden a crecer como persona.

Este puede ser un buen punto de inflexión en mi vida... junto con el final de mi maldito y eterno amigo, el PFC. Unas cosas vienen y otras se van!

Saludos...



It's My Life - Bon Jovi

martes, 15 de enero de 2008

Rectificar es de sabi@s...

Esta mañana he tenido una conversación que me ha hecho estar reflexionando sobre el tema de las elecciones que hacemos en la vida.

Muchas veces se nos plantean situaciones en las que tenemos que hacer una elección. O mejor dicho, tomar una decisión (aunque al final la línea que separa estos dos conceptos, si es que la hay, es más bien estrecha).
Y claro, en el momento, y no siempre de forma sencilla, la tomamos. Pensamos en todas las posibilidades. Lo vemos desde todos los ángulos que se nos ocurren... y decidimos.
Si la decisión es acertada (qué difícil es definir el concepto de acertad@...) no habrá problemas y todo irá bien.

Pero, ¿y si no es acertada? ¿Y si por alguna razón aparecen elementos que no habíamos tenido en cuenta que hacen cambiar la perspectiva? ¿Y si, sencillamente cambiamos de opinión?...
¿Qué debemos hacer en este caso?
En mi opinión las opciones son dos:
  • Negar el error, es decir, autoconvencernos de que ha sido lo correcto. Esta opción es peligrosa, ya que nos estamos engañando a nosotros, e intentamos hacer lo mismo con el resto de gente. Y lo peor es que al final nos acabamos creyendo que la decisión era la mejor y olvidamos que no lo era, con lo que dejamos de atender a cualquier razonamiento que diga lo contrario.
  • Aceptar el error e intentar rectificarlo y corregirlo. Creo que siempre que se pueda volver atrás una decisión errónea, ésta sería la mejor opción. La razón es sencilla, las cosas que están mal hechas hay que rehacerlas bien, para que todo funcione correctamente. Y si podemos solucionarlo, ¿por qué no hacerlo?
Supongo que tod@s conocemos muchos casos de ambas opciones. Personalmente he sido protagonista de decisiones de ambos tipo (tomadas por mi, claro). Y os tengo que decir que al final me he acabado arrepintiendo de las primeras...

Sin duda alguna, Rectificar es de Sabios.

Qué vida más dura!!!


It's a Hard Life - Queen

domingo, 13 de enero de 2008

sábado, 12 de enero de 2008

Y la semana pasó...

Creo que esta última semana ha sido... bastante mala. Mi cabeza, como en ella es costumbre, no ha parado de dar vueltas a todo. De analizar todos los detalles, incluso aquellos que no tenía. De hacer conjeturas sobre cómo irán las cosas. Estoy mentalmente agotado.

Y ahora encima, las malas noticias. Como siempre malas... La vida no me da tregua. Cada vez que algo bueno está a punto de pasar, le da la vuelta y lo convierte en sufrimiento.
Todo son obstáculos en el camino. ¿Es mucho pedir que por una vez en la vida algo sea sencillo? Que alguna vez la vida me de dos o tres alegrías seguidas. Que no sea decepción tras de decepción...
Seguro que para much@s esto es exagerar demasiado, pero de verdad que ya no puedo más.

No sé si es que espero mucho de la vida, si soy muy exigente, o si simplemente es que no merezco que me vengan esas cosas, pero desde luego lo único que está claro es que no las consigo.

Tal vez, si quiero que éste sea "el año" tendré que empezar por plantearme cambios en mi. No sé qué es lo que hace falta cambiar y, por supuesto, no sé cómo lo tengo que hacer, pero creo que el punto de inflexión vendrá cuando consiga averiguar eso. Y si no lo consigo averiguar, no sé si podré aguantar mucho más.

En fin,al final nada ha salido como debería (o mejor, como yo pensaba que debería). Hasta mañana no tendré certeza alguna (me reitero en que lo peor que podemos tener en algo que nos importa es la incertidumbre), pero sea la que sea la que tenga, voy a actuar en consecuencia. Ya lo he pensado mucho y creo que lo tengo claro. Sé que no va a ser difícil ninguna de las opciones, pero creo que ha llegado el momento de plantarse y decidir ya qué camino tomar... Mañana espero poder tenerlo claro. Ha de ser así.

Saludos...

Lazyboy - La Realidad de la Vida


english version

jueves, 10 de enero de 2008

Las cosas mejoran... un poco

La verdad, llevo unos días que no sé como expresar todo lo que me está pasando y lo que siento...
Mejor dicho, sé lo que siento pero no sé lo que pienso al respecto ni me aclaro en elegir el siguiente paso.

La verdad es que el año no ha empezado muy bien en algunos aspectos, siguiendo la tónica del año pasado. Pero no sé por qué, a pesar de que las notícias no han acabado de ser buenas, he sentido siempre un pequeño sentimiento de esperanza en que en breve todo iba a mejorar. Porque como ya os he dicho, tengo muchas esperanzas puestas en este 2008.
Y la verdad es que, en cierto sentido, las cosas han ido un poco a mejor... a expensas de lo que pase en un futuro inmediato. Pero bueno, ya es más de lo que tenía hace bien poco.

Volviendo al tema del 2008, tengo que decir que me encanta poder pensar en un futuro lleno de posibilidades. Creo que tod@s deberíamos tener eso en mente. Sin eso, la vida no tiene sentido. No lo puede tener.
No digo que todo vaya a ir perfecto ni que no haya ningún riesgo (siempre hay que arriesgar, apostar por una opción, elegir...), pero al menos puedo decir que tengo algo por lo que vivir.

Y eso concluye en que las cosas malas que nos pasen las debemos sufrir, qué remedio, no? Pero sólo durante un instante. Y ese instante será el peor (o uno de los peores) de nuestra vida. Pero ese instante pasará y tenemos que conseguir que pase lo más rápido posible, aferrándonos a todo aquello que nos pueda alegrar, a esas pequeñas cosas, las que pensamos que son más insignificantes, pero que al pensar en ellas abrimos una pequeña puerta que nos lleva a sentir, aunque sólo sea durante un segundo, una pequeña (o gran) alegría. Esas pequeñas cosas que tod@s tenemos, aunque pensemos que no...

Espero que tod@s tengáis algo a lo que aferraros, alguna cosa que os haga mirar hacía delante con un poco de ilusión... Y si no lo tenéis, buscadla. NO podemos ser conformistas, porque todo en esta vida se puede mejorar...
Y recordad que si vosotr@s sol@s no podéis, pedid ayuda, siempre habrá alguien dispuest@ a echaros un cable...

Bueno, creo que me he ido por las ramas...

Pero ya puestos, os dejo un regalito...


Alegria - Cirque Du Soleil

Un saludo!

martes, 8 de enero de 2008

La soledad en compañía...

Tengo tantos pensamientos que escribir...

Pero quiero dedicar esto a alguien...

Hay veces en la vida en la que tienes que tomar decisiones difíciles. Decisiones de las que nunca estás seguro y que nunca lo podrás estar... hasta que no veas el resultado final. Y claro, ahí ya puede ser tarde.

Eso da mucho miedo.

Y esos momentos pueden ser realmente duros. Muy difíciles. Muy... solitarios. Porque siempre puedes tener gente contigo que te aconseja. Gente que piensa en lo mejor para ti. Gente que te anima y te hace ver la parte buena de todo...
Pero tu no lo ves así de sencillo. Para ti es tu decisión, es tu "pequeño gran problema". Y tu te planteas todas las opciones que tienes, con todas sus repercusiones y posibles consecuencias. Debes hacerlo.
Y te sientes sol@. Rodead@ de gente, pero sol@...

Pues recuerda, lo más importante que tienes que saber es... que nunca estarás sol@. Aunque tú creas que sí las personas que te quieren siempre estaremos ahí.


Cry - James Blunt

sábado, 5 de enero de 2008

La primera pequeña decepción del 2008

Ya sabía yo que no podía tardar en llegar una pequeña decepción que me amargara un pelín la entrada en el nuevo año.

En teoría hoy tenía que ser un día... hoy tenía que ser "El día". Regalos de reyes, dar y recibir, familia, felicidad y... mi duende. Ese duende que sonríe y me alegra el día... mi REGALO de reyes.
Pero ayer me enteré que no lo iba a tener. Que las cosas no han ido bien y por lo menos tardará una semana más, si es que llega... porque cada vez lo veo más difícil.
Y la verdad, intento ser positivo y fuerte, pero esta situación cada vez se me hace más y más difícil de soportar. Me queda el consuelo de pensar que en una semana se debe aclarar todo, aunque seguramente no va a ser así.

Aún así, ayer tomé una decisión. Esto no debe afectarme en el resto de cosas que debo hacer. Y pase lo que pase este va a ser un gran año. Empezando desde ya.
Además, hay que ver las cosas desde el lado positivo, porque siempre lo tienen. Y aunque quiero creer que esto va a salir mal, más que nada para autoconvencerme y que luego el golpe sea menor, creo que tengo que mirar el futuro con optimismo. Algún día las cosas me irán bien.

Una semana...

Y ahora que? Pues intentar estar animado y que la gente que tengo alrededor no me vea mal. Hoy vienen los reyes... espero que con alguna que otra sorpresa agradable, aunque cada vez se vuelven más predecibles!
En fin, ya os contaré.

como hablar...



Un saludo!